Początki bulowickiej parafii – wg zapisków – sięgają XVI wieku. Pierwszą pewną informację o kościele w Bulowicach, który położony był na tzw. Starej Drodze (czyli dawnym historycznym gościńcu łączącym zachód z Krakowem), przynosi wizytacja kardynała Jerzego Radziwiłła z 1598r. Kolejne odnotowania na kartach historii parafii dokonują się w XVIII wieku, gdzie podczas wizytacji dokonanej przez Remigiusza Suszyckiego w latach 1708-1709 pojawia się pierwsza informacja opisująca wygląd kościoła: Wieś Bulowice posiada kościół, filię parafii w Kętach, drewniany pod wezwaniem św. Wojciecha biskupa i męczennika (…). Są w nim trzy ołtarze nie konsekrowane, jest jednak ołtarz przenośny, na którym celebruje się Mszę św. Kościół ten i zakrystia są utrzymywane wewnątrz dobrze (…), w dzwonnicy są 2 dzwony, cmentarz jest ogrodzony. W tym kościele Msza św. jest celebrowana w święto św. Jacka (w ołtarzu głównym znajdował się wizerunek św. Jacka) , Boże Narodzenie, Zmartwychwstanie i Zielone Świątki. Wizytacja z 1748 roku biskupa Załuskiego dostarcza następnych informacji na temat wyglądu kościoła: Cały kościół jest drewniany, wzniesiony na planie krzyża z kaplicami, z wielkim sklepieniem. W środkowej części kościoła, wybudowany bardzo dawno w sposób dobry i na fundamentach. (…) Chór muzyczny ładnie wymalowany, organów brak. Konfesjonał jeden w dobrym stanie. Są trzy ołtarze: większy (główny) ozdobiony ładnymi obrazami. Miejsce to jest drewniane (…) i poświęcone. Ołtarz północny – skromny, z wizerunkiem NMP. Po przeciwnej stronie – ołtarz z wyobrażeniem św. Wojciecha. W głównym ołtarzu jest Kanon z Ewangelii i Psałterz, chrzcielnicy brak. Kościół nie posiada także tabernakulum. O konsekracji kościoła nic nie wiadomo.
Niewykluczone jest, że przyjęcie św. Wojciecha za patrona kościoła to przełom XVII i XVIII wieku, bo wtedy po raz pierwszy w dokumentach powizytacyjnych wspomniany został św. Wojciech jako patron kościoła w Bulowicach. Kult świętego Wojciech na ziemi bulowickiej ściśle wiąże się z tradycją i legendą, według której wędrujący na Prusy święty, odpoczywał w Bulowicach. W miejscu tym wybudowano kapliczkę, a następnie kościół.
Po pierwszym rozbiorze Polski na ziemiach zajętych przez Austrię w 1772 r. znalazł się dekanat oświęcimski, jednak w sporządzonym w 1776
r. spisie parafii tego dekanatu nie znalazły się Bulowice. Sytuację kościoła i parafian w Bulowicach u zarania panowania monarchii austro – węgierskiej na tych terenach dobrze oddają zapisy Kroniki Parafii św. Wojciecha w Bulowicach, założone w 1883 roku przez księdza Walentego Kóska, który zwrócił uwagę m.in. na brak obecności księdza na miejscu (ksiądz z Kęt był oddelegowany do pełnienia posługi w Bulowicach).
W Wielki Tydzień przed Wielkanocą, dnia 10 kwietnia 1814 roku, doszczętnie spłonął stary, drewniany kościół. Mieszkańcy Bulowic – po otrzymaniu formalnego dekretu o budowie nowego kościoła – rozpoczęli prace 1 maja 1817 roku. Wydarzenia tego roku przyczyniły się do usamodzielnienia się Bulowic od kęckich proboszczów, tworząc kapelanię lokalną, przestając być filią Kęt. Konsekracja kościoła miała miejsce 15 września 1822 r., przez biskupa tynieckiego Tomasza Zieglera.
Ksiądz Walenty Kóska, duszpasterz w latach 1826 – 1844 podczas pobytu w Bulowicach przyczynił się dla miejscowości, dokonując m.in.: wprowadzenia stacji drogi krzyżowej do kościoła, malowania sufitu, postawienia muru wokół kościoła, wykonania 2 nowych konfesjonałów, postawienia krzyża na Górce Kwaśniakowej (gdzie spoczywają zmarli podczas epidemii cholery w latach 1805 – 1806), wykonania posadzki, postawienia nowego dachu na kościele itd. Fundamenty obecnej plebanii wzniósł w 1845 r. ks. Tobiasz Jabłoński, który wybudował szkółkę parafialną (obecnie przedszkole i urząd), położoną naprzeciw kościoła (1846r.). Za czasów ks. Bagiera (1848 – 1876) ewolucja bulowickiego kościoła trwała: na wieży został umieszczony zegar, zostały wymienione stacje drogi krzyżowej, przerobiono wieżę na kopułę i obito blachą. W okresie posługi księdza Jaworskiego (1877 – 1907) dokonano wielu prac w kościele, m.in.: wymalowanie kościoła, przebudowa dwóch starych ołtarzy św. Walentego i św. Urbana, wykonano nowy dach, zaczęto kłaść nową posadzkę w kościele i przed wielkim ołtarzem, a także dokonano gruntownego remontu budynku plebańskiego. W 1890 r. za sprawą księdza Jaworskiego do Bulowic sprowadzono relikwie Krzyża świętego. Dnia 7 kwietnia 1904 roku poświęcił tzw. „Nowy Cmentarz”.
Po wojnie, za sprawą ks. Warmuza – zostały sprawione nowe dzwony: św. Józefa (1920r.; waga: 234 kg), św. Urbana (1924r.; waga: 112 kg) i św. Wojciecha (1925r.; waga: 400 kg). Wykonany został nowy chór, ławki, balaski i 2 konfesjonały. W 1934 r. na teren Bulowic sprowadzają się Bracia Albertyni. Na miejsce zmarłego ks. Warmuza (12 września 1937r.) administratorem Parafii św. Wojciecha został dotychczasowy wikariusz, ks. Jan Pitala (1937 – 1984), który kontynuował prace w kościele, pracował w szkole i organizował KSM (Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży). Druga wojna światowa nie wyrządziła wielkich szkód materialnych w parafii. Ciągle trwające prace udoskonalały i upiększały wizerunek parafii (m.in.): przeprowadzono elektryfikację w kościele, plebanii, sprawiono napęd silnikowy do organów i dzwonów, zainstalowano piorunochron w kościele, zbudowano skarbiec w zakrystii i przedsionki przy bocznych drzwiach kościoła, wykonano Ogrójec, przeprowadzono tynkowanie murów i wieży, wymalowano kościół. W 1965 roku sprawiono tabernakulum i wyzłocono wielki ołtarz, a w roku 1967 oddano nowo zbudowaną salkę katechetyczną. 25 lutego 1986 roku umiera ks. Jan Pitala, następuje objęcie parafii przez księdza Józefa Pilcha. Ówczesny proboszcz rozbudował Kościół o dwie nawy, odnowił obrazy, Ołtarz Główny oraz boczne, wybrukował nowy chodnik wokół Kościoła i zainwestował w nowe schody prowadzące na chór.